Текст песни: Moondam + перевод

همینجام همین نزدیک

اینجا حاضر تو صحنه

تو اتفاق تو دره

آماده تره قبل

هه

شایع

معطل چی‌ای؟

کف همین تهران ترکیده پی طلام

شرایط ساخت از من یه خل‌وچل تمام

همه خط می‌گیرن از هرکی خوش خط تره

من یه لن جدا دارم و یه سرور سوا

مردم همونن که می‌گن نیستن

خدا می‌دونه این شهرو چی مریض کرد

آدم هرچی کثیف‌تر، عزیزتر و خوبه

اینجا هرکی یه رنگ غلیظ زد به خودش

برو حاجی مارو بیخیال

میکاپ فیلم سینمایی به ما نمیاد

نظرمو جلب نمی‌کنه صدای زیاد

من از هیچ آدمی نگاه نمی‌خوام

برام مهم نی نظرت

وقتی بودنت از دو متری ضرره

ببینن پات شله هلت می‌دن همه

همسایه شد اون که بیشتر اجاره می‌داد

هه

همه جا اینه یا اینجا اینه!؟

جلو چشم رییس لک هارو می‌سابیمش

می‌گن حلال واری وزن جیب پایینه

هرکی جایی رسیده کیف قاپیده

کشور بده، دولت بده

دوست داره بگه و به کسی مهلت نده

بش می‌گی صبح پاشو می‌گه خب سختمه

بعد می‌خواد کلاشو دید ببینه توش کفتر هه

همه زندگیم همین شهره

با این حال از این شهر می‌رم

اینجا فقط وعده وعید می‌دن

همه حریف تمرین هم دیگن

مگه راهی هست!؟

با اینکه تو قلبم جنگه می‌ذارم می‌رم هرچی هست

سخت شد برام از وقتی که فهمیدم

هرجا برم راضی‌تر از اینم

شاید هم صدا دهُل از دور خوشه

اونجام مثله اینجا اوضاع مطلوب، نی

پ چرا هرکی رفت موند!؟

ما که تو مملکت خودمون رو دست موندیم

در میاریم از زیر سنگ

چقدر دیگه باید چرخ بخوره این سیب سبز

به ترتر میفتیم تو شیب کم

نمی‌دونم شاید باید یه فکر دیگه کرد

برا مثال زد اَ خِرِ ملت

جز پاچه خودت پاچه همه بره من بعد

طرف فتوا داد از بالای منبر

بعد تا ما سوال داشتیم مِن‌ومِن کرد

میدون می‌خوان جوونای کشور

شناگرو می‌فرستن حموم جای استخر

یارو با تحصیلات سرشو با صفر زد

چون فقط می‌خوان سرباز بهتر

خیل خب حرفی نیست

چون از بچگی از حرف زدن ترسیدیم

چی بهتر شده چرا جو می‌دی

هنو تو گونی می‌برنت اگه نظر بدی

رپ زیر ذره‌بین کجاش این منطقیه

که جای ما تو خاک خودمون رو صحنه نی

جناب رئیس بیا و طرف حق بگیر

بیا جای دست شکستن به هم دست بدیم

همه زندگیم همین شهره

با این حال از این شهر می‌رم

اینجا فقط وعده وعید می‌دن

همه حریف تمرین هم دیگن

مگه راهی هست!؟

با اینکه تو قلبم جنگه می‌ذارم می‌رم هرچی هست

سخت شد برام از وقتی که فهمیدم

هرجا برم راضی‌تر از اینم

من بچه‌ی همین کوچه‌هام

نه شمال شهر اون گوشه موشه‌ها

عصای دست یه مرد که مونده روی پاش

قهرمان بی مدال یه زن خونه‌دار

اگه برم شرمندشونم

نرم باید خونمو رو جدول بشورن

مثل همه اونا که کت بسته بودن

شاید دو رو دیگه منم هم بندشونم

با این همه موندن

اشتباس اما به همه بگو موندم

تو خاک ایران امیدوارم و

هنوز یه دهاتشو نمی‌دم به اونور

شاید یه روز فهمیدن منم

زیر دستو پاشون دیدن منم

شاید به آرزو‌هام رسیدم منم

شاید اونارو بخشیدم منم